Siarkowodór H2S jest nieorganicznym związkiem chemicznym, stanowiącym połączenie siarki i wodoru. W warunkach normalnych jest to bezbarwny, palny gaz, o silnym, charakterystycznym zapachu zgniłych jaj, który jest wyczuwalny w bardzo niewielkich stężeniach. Próg wyczuwalności siarkowodoru w powietrzu to od 0,0007 do 0,2 mg/m³. Przy wysokim stężeniu, przekraczającym 300 mg/m³ staje się niewyczuwalny z powodu natychmiastowego porażenia nerwu węchowego. Siarkowodór jest silnie trujący. Jako niebezpieczne dla zdrowia przyjmuje się już stężenie o wartości 6 mg/m³. Stężenie 100 mg/m³ powoduje uszkodzenie wzroku, natomiast przy stężeniu powyżej 1 g/m³ śmierć może nastąpić już w wyniku zaczerpnięcia jednego oddechu.

Siarkowodór H2S powstaje podczas rozkładu substancji organicznych, dlatego niebezpieczeństwo zatrucia siarkowodorem zachodzi m.in. podczas prac związanych z opróżnianiem szamba, wierceniem i kopaniem studni, wchodzeniem do studni, studzienek kanalizacyjnych, a także niewentylowanych korytarzy podziemnych. Siarkowodór może występować w przetwórniach i ściekach zakładów celulozowo-papierniczych, przemyśle spożywczym. Obecny może być również w rafineriach przetwarzających ropę naftową.

Detekcja siarkowodoru H2S

Siarkowodór jest jednym z podstawowych gazów, który wykrywany jest za pomocą detektorów gazów. W detektorze osobistym gazu Blackline G7c oraz w detektorze strefowym Blackline G7 EXO do pomiarów poziomu siarkowodoru wykorzystywany jest sensor elektrochemiczny o zakresie 0–100 ppm i czułości 0,1 ppm. Wykorzystywane są również sensory o szerokim zakresie 0–500 ppm i czułości 0,5 ppm, a także sensory łączące wykrywanie poziomu tlenku węgla i siarkowodoru (COSH) o razkresach 0–500 ppm CO, 0–100 ppm H2S oraz odpowiednio czułości 1 ppm CO,
0,1 ppm H2S.